در تولید لوله های فلزی و لوله بدون درز از روش های تولیدی متفاوتی استفاده می شود. ظهور فن آوری نورد و توسعه آن در نیمه اول قرن نوزدهم در تولید صنعتی لوله ها اتفاق افتاد. در ابتدا نوارهای ورق فولادی به صورت مقطع دایره ای با ترتیب حوضچه یا رول، و سپس بافت با فرایند جوشکاری، جوش داده می شدند.
در اواخر قرن نوزدهم، برای ساخت لوله و لوله بدون درز، فرآیندهای مختلفی در دسترس قرار گرفت که حجم تولید آن به سرعت در طول یک دوره نسبتا کوتاه افزایش یافت. به رغم استفاده از فرآیندهای جوشکاری دیگر، توسعه مداوم و بهبود بیشتر تکنیک های بدون درز موجب شد که لوله های جوش تقریبا به طور کامل از بازار بیرون آمدند، نتیجه این شد که لوله و لوله های بدون درز تا زمان جنگ جهانی دوم رایج ترین محصول بودند.
در طول دوره پس از آن، نتایج تحقیقات در زمینه تکنولوژی جوشکاری منجر به پیشرفت در دستیابی به لوله های جوش داده شده و لوله مانیسمان شد، با رشد و گسترش پروسه های جوشکاری، روش های تولید لوله بدون درز و لوله مانیسمان متنوع تر شد. در حال حاضر حدود دو سوم از تولید لوله های فولادی در جهان به وسیله فرآیندهای جوش است.
با این حال، حدود یک چهارم خط تولید لوله های به اصطلاح با قطر بزرگ در محدوده اندازه های خارج از حد آن است که از لحاظ اقتصادی در ساخت لوله و لوله بدون درز و لوله مانیسمان استفاده از فرآیندهای جدید جوشکاری را مقرون به صرفه می کند.
